Een keer per jaar ga ik een paar dagen op de hei. Om mijn dagelijkse beslommeringen te overpeinzen en te bedenken of ik de dingen doe waar ik daadwerkelijk blij van word. En handig: als je dit jaarlijks doet, dan is de afwijking van het pad nooit heel groot. Anno nu ben ik wederom op de hei, al heb ik voor deze keer gekozen voor het bos. Enerzijds omdat ik behoorlijk wat hei (wei) rondom mijn thuiswerkplek heb en anderzijds omdat ik van een beetje spanning en sensatie houd: zal ik tijdens mijn mijmerende wandelingen een wolf tegenkomen.. !? 😉

Hoe sta ik er vooralsnog voor? Eigenlijk ben ik heel content met hetgeen ik momenteel doe: mijn werk bij Ifunds, mijn ontluikende samenwerking met Krachtpartners, mijn maandelijkse tafelvoorzitterschap bij het Directeuren Netwerk Nederland en ook kleine (worden wellicht grote) projectjes zoals een strategische verkenning met een bierbrouwerij. En het klopt dat ik me vorig jaar nog actief bezig hield met een koffiebranderij, ik houd van vloeibaar.

Dus, alles tip top in orde en dik voor elkaar? Bijna wel, maar ik mis nog een MVO-component. Vanuit Ifunds richten we ons op goede doelen en ledenorganisaties, maar privé steek ik tegenwoordig weinig Maatschappelijk Verantwoorde-handen uit de mouwen. Vandaar dat ik me weer heb ingeschreven als stembureau-medewerker voor de komende gemeenteraadsverkiezingen en heb me aangemeld voor vrijwillige werkzaamheden bij de lokale bibliotheek. Leuk en goed om een bijdrage aan mijn dorpse omgeving te mogen leveren.

Okee okee, bij het lezen van bovenstaande conclusie snap ik dat je denkt dat ik daar geen dagen voor nodig had gehad in een boshutje met ietwat luxe. Maar.. even tussen jou en mij.. wát is het heerlijk om een paar dagen in de middle of niets te kunnen zijn, met een tijdsindeling die ik zelf bepaal. Dus nee, deze inzichten heb ik niet per se in het bos verkregen, maar ik weet nu al: volgend jaar ga ik zeker weer! 😊

“Houd je ogen op de sterren gericht, en je voeten op de grond.”

Bovenstaande quote is mij ten voeten uit: aim high, maar blijf praktisch in de realisatie. Dat heb ik dit jaar weer veel in de dagelijkse praktijk mogen ondervinden. BHAG’s, vergezichten, stippen op de horizon, why’s, what’s en how’s formuleren is heel leuk en nuttig, maar zie het maar eens uit te voeren in de hedendaagse praktijk. Dat is (interim) managen voor gevorderden. En oh.. wat word ik daar blij van. Het is immers nooit saai, al zou een beetje stabiliteit en voorspelbaarheid het behalen van doelen wel iets makkelijker maken.

Vanaf april ben ik directeur bij Ifunds en de grootste uitdaging daar is een kanteling van het business model van consultancy gedreven naar product gedreven denken, doen en verdienen. Klinkt simpel, maar is een echte DNA verandering. Dat maakt dat er ook veel wijzingen zijn doorgevoerd in het team. Doe je mee, ben je van harte welkom. Is het niet ‘je cup of tea’ is het tijd om je vleugels uit te slaan. Mensen die mij kennen weten overigens dat ik dat met respect doe.

Al zorgde Ifunds voor een volle werkweek, gelukkig kon ik ook minimaal een keer per maand een tafel voorzitten van het Directeurennetwerk Nederland. Dat doe ik nu al zo’n 5 jaar en met veel plezier. Wat heb ik inmiddels een boel inspirerende directeuren aan ‘mijn’ tafel gehad. Soms op 1,5 meter afstand maar altijd openheid en in vertrouwen. Regelmatig noem ik het een lotgenoten-meeting, want zeker in lastige tijden zoals afgelopen jaar is het fijn even te kunnen sparren/stoom afblazen met gelijkgestemden.

En 2021 had nog meer leuks te bieden. Zo ben ik in een verdere verkenning gestapt met Krachtpartners, een collectief van interim professionals in complementerende vakgebieden. We hebben veel organisaties gesproken en een strategische opdracht uitgevoerd voor een bedrijf in Utrecht. En wat is het leuk om te ontdekken dat er meer ‘soortgenoten’ zijn. Versterker = ik, Krachtpartners = wij. Heel leuk!

Afgelopen jaar saai? Zeker niet? In mijn Versterker Studio in Nijkerkerveen (als je er nog niet bent geweest, kom vooral snel langs: welkom) hebben diverse meetings plaatsgevonden. Logischerwijs vanuit Ifunds en Krachtpartners, maar ook voor Pro6 managers heb ik een hei-dag mogen verzorgen. Ik het proces, zij de inhoud en ik aan het einde uiteraard de catering. Borrelen blijft toch een van de leukste dingen van werk en dat faciliteer ik graag. 😊

Ik sluit het jaar 2021 met een positief gevoel af en kijk met veel energie en sprankeling uit naar 2022. Geen mijlpalen of bijzonderheden, maar ‘gewoon’ lekker door. Wel met een momentje van reflectie en dankbaarheid. We weten allemaal dat het leven een rare twist kan maken. Zowel zakelijk als privé. Graag steek ik daarom samen met jou een (virtueel) sterretje (hihi, verSTERker) aan. Om stil te staan bij wat je nu echt gelukkig maakt. En om stil te staan bij het verdriet/teleurstelling om je heen. Het gaat goed met mij, maar heb het afgelopen jaar diverse verdrietige momenten meegemaakt. Daarom aan ons allen: aim high maar koester het hier en nu.

Ik wens je een heel gezond en sprankelend nieuw jaar!

.. is mijn thuiswerkplek. Zo leuk. Tuurlijk brengt corona een boel ellende en ongemak met zich mee, maar het daagt ons ook uit om anders te denken en te handelen. Vandaar dat ik de uitdaging ben aangegaan om vanuit andersmans/vrouws plekken ‘thuis’ te werken. Uhh.. hoe werkt dat dan? Vorige week was een Rotterdamse vriend op vakantie en heb ik in zijn huis gebivakkeerd. Jazeker.. om te werken. Wat heb ik nodig: goede wifi. Achtergrond maakt niet uit, want die zit ingebakken in Teams. Ik had diverse online afspraken en niemand had door waar ik werkte. En op dit moment ben ik in het huis van een Haarlemse vriendin. Ook op vakantie. En ik aan het werk. En wederom niemand die het doorheeft. Mits uiteraard goede wifi.

Maar.. laatst sprak ik een sollicitant en hij verheugde zich ook op het flexibel werken. Dit kan immers ook vanuit de camper op de camping, vond hij. Ho stop. Hier bevinden zich de grenzen van mijn experiment. Een goede mindset én een goed beveiligd netwerk zijn vereisten om goed te kunnen werken. De camping-mindset (en dus werken in een korte broek) dragen wat mij betreft niet bij een effectieve werkbeleving. En onbeveiligde wifi is een dikke vette no go in het thuiswerken. Zeker in mijn business waar vertrouwelijke klantgegevens voortdurend heen en weer over de internet-lijn gaan. Mijn experiment is geslaagd en kan een next step in het onderzoek gebruiken. Oftewel: na Rotterdam en Haarlem zou ik graag een thuiswerkplek uitproberen in een exotisch oord met goede wifi. Wie o wie biedt zich aan.. 😉

Oei, welke wijze woorden kan ik aan het einde van een super raar/bijzonder/onverwacht/vul-zelf-maar-aan jaar toevoegen. Geen. Behalve dat ik kan zeggen hoe dit jaar voor mij is geweest. Van mijn eerste goede voornemen (mijn ‘kerstbal-voornemen’) om een aantal mensen weer eens persoonlijk te spreken is niet veel terecht gekomen. Mijn tweede goede voornemen is een stukje beter gelukt, maar nog niet helemaal.

In maart is mijn Versterker Studio opgeleverd en dat wilde ik groots vieren met lintjes doorknippen en een echte champagnedoop. De Studio is te huur/gebruiken voor wei-sessies (al dan niet onder begeleiding van mijzelf) en vooralsnog ben ik er zelf ingetrokken en kan ik zeggen dat ik de allermooiste werkplek van Nederland heb. Gelukkig hebben diverse mensen kopjes koffie in de Studio gedronken en was ik er totaal niet eenzaam. 😊

En eerlijk: ik had eigenlijk helemaal geen tijd om veel wei-sessies te begeleiden want het hele jaar ben ik aan de slag geweest bij Ifunds als interim manager Delivery. Een leuke functie bij een IT-bedrijf vol in ontwikkeling/transitie. En ook ben ik met veel plezier tafelvoorzitter geweest bij Directeurennetwerk, heb ik een inhoudelijke bijdrage mogen leveren aan het online congres van BIM-Loket, heb ik Human Factory in mijn Studio mogen challengen op de uitdagingen voor komend jaar en heb ik een strategische sessie gedaan met Spullenkunde. En heb mij aangesloten bij een ‘clubje ZZP’ers’ waarin gezamenlijk ondernemen ons doel is. Er zijn al eerste plannen gemaakt, maar meer daarover in 2021.

En dat is gelijk één van mijn voornemens voor volgend jaar: meer ondernemen, meer samenwerken, meer participeren en meer synergie. En hopelijk komt er meer ruimte voor fysieke ontmoetingen, liefst met meer tegelijk. Dan kan ik mijn Studio gebruiken voor meetings zoals ik in het verleden ook organiseerde: op thema met altijd inspirerende mensen. En dan proost ik graag samen met jou. Met een heerlijke Secco van de lokale wijngaard Aan de Breede Beek (ja, ik ben fan).

PROOST op een ondernemend en gezond 2021!

PS. En helaas ook geen 5-jarig Versterker-jubileumfeestje afgelopen jaar. Dat hoop ik komend jaar te kunnen combineren met een persoonlijk feestje vanwege mijn leeftijd die dan begint met een 5. 😉

Laatst ging het bij een inspiratielunch van het Directeurennetwerk over het aannemen van mensen. En niet zo maar mensen, maar de allerbeste mensen die écht bij je organisatie passen. Een tafelgenoot vertelde dat ze een sollicitant altijd vraagt waar hij/zij vroeger mee speelde. En maakt vervolgens de link naar het heden om te bespreken of een kandidaat de dingen doet waar hij/zij écht blij van wordt. En daar meestal dan ook goed in is. Als tafelvoorzitter doe ik inhoudelijk niet mee aan het gesprek, maar deze vraag zette me wel aan het denken. Waar speelde ik vroeger graag mee en doe ik dat nog steeds? Of ben ik in de loop der jaren het kind in mij verloren..

Je zou me nogal veelzijdig kunnen noemen. Ik hield van muziek en kreeg op 6-jarige leeftijd mijn eerste LP met hits van ABBA. Overigens kwam ik er later pas achter dat de hits niet door ABBA werden gezongen maar door ‘sing a likes’ (lees: nepperds). Hé, ik was een kind. Dat hoorde ik echt niet. Ik had al snel een uitgebreide collectie met LP’s en singeltjes en voorzag menig (kinder)feestje van leuke muziek. Maar daar bleef het niet bij. Ik zat onder (zo zeggen we dat in Brabant, je zit ‘ergens onder’) volksdansen (ja echt) en gitaarles (ja echt) en zat bij de dansmariekes (niet te verwarren met de majorettes) en speelde veel buiten, hield van puzzelen (bij voorkeur puzzels van Holly Hobbie), lezen en kaarten met mijn opa.

Zit hier een rode draad in? Jazeker, ik deed namelijk alles wat anderen ook deden of mij toe uitnodigden. Oh. En vond ik dat dan leuk? Niet per se, maar ik vond het wel leuk om dingen sámen te doen. Ik was snel enthousiast en wilde dingen uitproberen. Niet uit ongemak of verveling maar uit nieuwsgierigheid. En stopte er net zo gemakkelijk weer mee.

Drie activiteiten lopen als rode draad door mijn leven: muziek, lezen en schrijven. Zo haalde ik stapels boeken uit de bibliotheek (in de zomer mocht ik zelfs 8 boeken per keer lenen, hoera) en had ik een boel penvrienden (ja echt) en vriendinnen tussen wie een boel onzin-brieven ging. Mijn conclusie: ik speelde niet met dingen, maar met mensen. Letterlijk dus, daar was niets figuurlijks aan. Muziek, mensen en samen plezier maken. Dat doe ik het allerliefst nog steeds. Lezen doe ik inmiddels via een all-you-can-read abonnement. En schrijven. Dat staat op mijn wensenlijst. Een heel dik boek. Maar waarover? Geen idee, ik ben nog op zoek naar een leuke uitnodiging..

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.. Deze zin spookt voortdurend door mijn hoofd sinds we collectief zijn gaan teamsen (ook wel videobellen, zoomen, hangouten en zo meer). Vanaf half maart heb ik welgeteld zo’n 300 teams-sessies gehad, waarvan de meeste in gezelschap van minimaal drie anderen. En die calls zijn eigenlijk het beste. Want dan zie je je collega (en hij/zij mij) niet volledig in beeld. Dat is namelijk behoorlijk schrikken. Op kantoor zit je op gepaste afstand van elkaar (en dat heeft een reden), maar via een beeldscherm komt de ander behoorlijk ‘in the face’ binnen. En ik realiseer me heel goed dat een ander mij zo ook goed kan zien. Ik probeer altijd goed in het licht te zitten zodat mijn gezicht grotendeels vervaagt. Of ik kijk met een hele intelligente blik, zo met mijn hand onder mijn kin, maar dat is dan puur om mijn onderkin en hangwangen te stutten.

Iedere werkdag start ik met een call met het MT en vervolgens met mijn team(s). En dan zie ik een heleboel gezichten op mijn scherm. Tegenwoordig heeft iedereen de feature ontdekt om er een neppe achtergrond achter te plakken, maar daar doe ik niet aan mee. En vraag ook vriendelijk om deze uit te zetten, want ik vind het geweldig om even over de schouder van de beller mee te mogen kijken. En het leuke is, dat de ‘andere kant’ vaak helemaal niet doorheeft wat er achter hem of haar te zien is.

Gouden tip: kijk altijd eerst achterom voordat je in zélf beeld komt. Ik heb al een boel gezien: drogende was, vakantiefoto’s aan de muur, een stapel afwas, relikwieën uit verre landen, maar ook partners die denken dat ze niet gezien worden terwijl ze sluipend door (achter) het beeld gaan en zelfs een naakte peuter met een fopspeen in de mond die gezellig mee zit te kijken wat papa aan het doen is (en nee, papa had het niet door). Allemaal niet erg, maar voor mij zeer vermakelijk. Geeft wat extra achtergrondinformatie over de collega’s met wie ik samenwerk. Af en toe springt een collega op omdat de pakketbezorger voor de deur staat (uiteraard moet de collega dan laten zien wat er bezorgd is), of wordt er rond koffietijd iets lekkers gebracht door de vrouw des huizes (ik wil graag zien wat er op het schoteltje ligt) of verdwijnt een collega in een wolk van stoom omdat er geen verbod is op roken op de thuiswerkplek. Ik hoest uit solidariteit dan natuurlijk gezellig even mee.

Al met al vind ik het beeldbellen zeer vermakelijk en leerzaam. Tuurlijk is het intensief en moet ik mijn kop er extra bij houden om een goed gesprek te voeren. Maar het oog wordt beloond met details die ik eerder niet kreeg. En dan heb ik het niet over de neusgaten, voorhoofden en soms alleen maar borsten (wel gekleed) die ik te zien krijg, maar net dat kleine beetje informatie dat mij helpt te begrijpen wat mijn collega’s/relaties bezighouden en belangrijk vinden. Dus, we videobellen nog even door. Totdat iedereen zijn achtergrond gefotoshopt heeft tot eenheidsworst. Dan is de lol er voor mij af en ga ik onmiddellijk weer terug naar de spraaktelefoon.

PS. Uit privacyoverwegingen noem ik uiteraard geen namen en laat ik geen real live screenshots zien. Mijn collega’s weten dat ik af en toe een fotootje maak (ik kan het niet laten) maar heb ze beloofd hier niets oneerbaars mee te doen. I keep my promises.

Eigenlijk wilde ik over iets heel anders schrijven, namelijk over het verschil van interim-werken tussen de dames (bij mijn vorige opdracht) of tussen de heren (bij mijn huidige opdracht), maar vind dit onderwerp zó niet passen in de huidige tijdgeest. Komt later. Als Corona niet meer hét gesprek van de dag is. Over Corona ga ik het ook niet hebben, daar heeft immers iedereen het (logisch) over.

Of toch wel. Want ik ben er eentje. Zo eentje waar er ruim 1,2 miljoen in Nederland van zijn. Ik ben zzp’er. En ben aan het werk. Dat is overigens geen verdienste, maar ik heb ‘geluk’ dat ik interim verantwoordelijk ben voor de corebusiness van de organisatie en er nu héél hard en creatief gewerkt moet worden om de business draaiende te houden. Mijn teams werken sinds 16 maart geheel digitaal op afstand, al moet er iedere dag iemand op kantoor zijn om een aantal locatiegebonden-kritieke processen op gang te houden. En dus ben ik soms ook op kantoor om er voor te zorgen dat deze persoon nooit alleen is (en eerlijk: dat is voor mij een heerlijke afleiding van de werkweek).

En verder? De eerste twee weken in thuis-quarantaine was bikkelen. Met name de hele dag in gesprek via alle beschikbare digitale media. Doodmoe was ik aan het einde van de dag. En volledig uitgepraat (en dat is knap bij mij, aangezien ik zelfs kan praten tijdens het rennen van een marathon). En dan ‘s avonds de laptop open om ‘eigen’ werk te kunnen doen.

Maar.. het doorbikkelen werd beloond, want er ontstonden nieuwe structuren. Goed werkbaar voor mijn teams. De dagelijkse gezamenlijke start om 9.00 uur werd een gewoonte en het kost me nu beduidend minder energie om een ‘digitaal rondje’ te doen. Het tweede collectieve digitale moment om 13.00 uur kan ik tegenwoordig vaak overslaan, het team weet dan zelf wat te doen.

En ik heb blokken in mijn agenda opgenomen waarin ik niet bereikbaar ben. Voorheen werkte ik regelmatig thuis om mij te kunnen focussen op eigen productie, maar thuiswerken heeft nu een hele andere betekenis gekregen. Nu ben ik dus een aantal tijdslots ‘van de radar’ en dat werkt super fijn. Energie wordt zo beter verdeeld en ik ben geen uitgewrongen spons meer aan het einde van de (nog wel lange) werkdag.

Deze tijd dwingt ons om snelle beslissingen te nemen en creatief te zijn. En eerlijk: dat past goed bij mij. Eerder schreef ik een blog over de verschillende rollen van de interim manager en een ervan is de rol van crisismanager. Nou, die vaardigheden komen nu goed van pas. Rustig blijven, overzicht houden, beslissingen nemen, kansen zien en oog blijven houden voor de context (hard op de inhoud, zacht op de relatie). En voor mij super belangrijk: mezelf niet laten gek-maken. Ook deze zzp’er kent haar eigen corona-onzekerheden, maar een ding is zeker. Dat we nu een tijd meemaken die we never nooit meer gaan vergeten. En ik ben dankbaar dat ik daar als zzp-ende interim manager een steentje aan mag bijdragen.

Hoera. Dit jaar bestaat Versterker vijf jaar. Dat moet gevierd worden en gebeurt later dit jaar. Als de nieuwe Versterker Studio helemaal klaar is. Nog even geduld ajb.. (ik kan niet wachten..!)

Ik ben dus vijf jaar als zelfstandig interim manager/organisatieadviseur aan het werk en een van de meest gestelde vragen is ‘Ester, hoe kom je toch aan je opdrachten?’ Want – zei zij met gepaste trots – in die vijf jaar eigen ondernemerschap heb ik maar één maand zonder opdracht ‘gezeten’. En dat was in de maand dat mijn schoonvader overleed (geen oorzaak-gevolg, maar wel fijn om wat ruimte te hebben) én ik mijn eindopdracht voor de mastermodule Verandermanagement wilde afhebben. En dat is gelukt.

Ik krijg mijn opdrachten via diverse kanalen. Via mijn eigen netwerk, via het netwerk van mijn netwerk en bij de gemeente Leidschendam-Voorburg ben ik officieel geselecteerd via een aanbestedingsproces via een openbare marktplaats (zelf ingeschreven, wie niet waagt wie niet wint). Mijn huidige opdracht bij Ifunds komt via mijn eigen netwerk. Via iemand die ik zelfs al ruim 25 jaar ken en wie had ooit gedacht dat wij (zo goed) zouden gaan samenwerken..?  

In april 2019 ben ik bij Ifunds gestart met een klein adviesklusje voor 4 uur in de week. Goed te combineren met mijn werk bij de Gemeente LV. Die 4 uur in de week zijn per 1 juni uitgebouwd naar twee dagen in de week en per 1 oktober naar drie dagen in de week. De schuif bij de gemeente LV ging snel naar beneden (leve de vliegende start van de nieuwe teammanager aldaar) en de schuif bij Ifunds ging rap omhoog. En per januari dit jaar werk ik er nagenoeg fulltime. Van organisatieadviseur op de achtergrond naar inmiddels interim verantwoordelijk voor zowel project delivery als service delivery én projectleider van een van de ‘bedrijfsrocks’ van Ifunds, namelijk het vliegensvlug, gemakkelijk en tegen een goede prijs kunnen onboarden van klanten op de standaardsoftware.

Het klinkt raar, maar tot dusver ligt mijn grootste uitdaging niet in het verkrijgen van werk, maar om er voor te zorgen dat ik mijn doel voor ogen houd waarom ik als zelfstandige ben begonnen. Dat is om meerdere werkzaamheden naast elkaar te kunnen doen. Geen monocultuur (werken voor één baas/organisatie), maar poly- of omnicultuur. Maar oh, er is altijd zoveel te doen bij de bedrijven waar ik kom (net als bij de bedrijven waar ik niet kom), dat ik het nooit kan houden bij een paar uurtjes in de week. Volle bak, dat is wat er gebeurt. En geen tijd (en focus) om meerdere opdrachten tegelijkertijd te doen. Tuurlijk, dat doe ik zelf en mij hoor je niet klagen. Maar.. na iedere opdracht neem ik me voor om dan twee maanden écht niks te doen (zerocultuur). Dat was namelijk mijn tweede doel voor het zelfstandig ondernemerschap: soms even helemaal niets.. En dat is tot op heden niet gelukt. Bij Ifunds ben ik voorlopig nog aan de slag (leuk!) dus mijn voornemen moet nog even wachten. Wie weet in het najaar, maar zal wel volgend jaar worden. Lekker niks doen in en rond mijn Versterker Studio. Geloof jij het..!? 😉

De day after twee kerstdagen (en al vele pre-kerstborrels en diners) is over het algemeen een propvolle dag. Niet qua activiteiten, maar gewoon letterlijk. Je zit propvol. Met eten en veelal ook met drank. Dat geeft mij een bruggetje naar mijn werk. En ja, ik houd het licht hoor. Het is immers vakantie.

Afgelopen jaar heb ik bij/voor drie organisaties gewerkt en het is heel leuk om te zien dat de cultuur van een organisatie/afdeling wordt vertegenwoordigd door.. de lunch. Bij de Gemeente Leidschendam-Voorburg was ik interim-manager op een afdeling met veel (multiculturele) vrouwen, parttime contracten en strakke werktijden. We moesten immers altijd beschikbaar zijn voor de klant in het gemeentehuis, aan de telefoon en via social media. Dat maakte dat ik regelmatig alleen lunchte. Even snel tussendoor. Of juist wat uitgebreider, maar dan maakte ik er een lunchafspraak van. Nut en noodzaak gecombineerd. Op mijn initiatief lunchte het MT iedere week gezamenlijk. Dan konden we daarna de vergadering effectief en doelgericht beginnen. Handig (en leuk) dus zo’n lunch.

Bij Ifunds (daar werk ik nu) gaat het heel anders. Om nagenoeg klokslag 12.00 uur (we hebben veel vroege vogels die dan trek krijgen) komt de eerste collega over de afdeling om te vragen wie er mee gaat lunchen. In het begin sloeg ik over, want 12 uur is voor mij wat vroeg. Maar alleen eten of net het laatste staartje van de lunchgesprekken meekrijgen is niet echt gezellig. Dus nu lunch ik ook rond 12 uur. En het went, want laatst liep ik zelf als eerste over de afdeling om de collega’s mee te vragen naar het bedrijfsrestaurant.

En lollig, twee collega’s gaan nooit mee lunchen. Die hebben hun eigen rituelen. Onder de noemer van lunchwandeling wordt steevast gewandeld naar de lokale snackbar waar – even opletten nu – Nederlandse snacks worden verkocht, door een Chinese eigenaar met rekeningafschriften in het Grieks. Graag zou ik met hen meegaan, maar dan weet ik zeker dat de lunch niet meer licht blijft en deze blog dan dus ook niet.

Tot slot werk ik voor het Directeuren Netwerk Nederland. Daar ben ik tafelvoorzitter voor inspirerende.. jawel.. lunches. Eten en praten met volle mond (ja, dat mag bij mij). Wat een genot. Dit is het voorbeeld dat een lunch zeer functioneel ingezet kan worden. Alle gasten gaan met nieuwe inzichten naar huis en hebben heerlijk gegeten. Met een glaasje wijn erbij en een kopje koffie toe. En hebben hun licht laten schijnen op onderwerpen die hen bezighouden en soms zelfs in de weg zitten. Een inspiratielunch ‘licht’ dus letterlijk en figuurlijk op. Een oplichtende (ook wel: opluchtende) lunch, dat is waar iedereen naar smacht op.. derde kerstdag.

Smakelijk lunchen!