De day after twee kerstdagen (en al vele pre-kerstborrels en diners) is over het algemeen een propvolle dag. Niet qua activiteiten, maar gewoon letterlijk. Je zit propvol. Met eten en veelal ook met drank. Dat geeft mij een bruggetje naar mijn werk. En ja, ik houd het licht hoor. Het is immers vakantie.

Afgelopen jaar heb ik bij/voor drie organisaties gewerkt en het is heel leuk om te zien dat de cultuur van een organisatie/afdeling wordt vertegenwoordigd door.. de lunch. Bij de Gemeente Leidschendam-Voorburg was ik interim-manager op een afdeling met veel (multiculturele) vrouwen, parttime contracten en strakke werktijden. We moesten immers altijd beschikbaar zijn voor de klant in het gemeentehuis, aan de telefoon en via social media. Dat maakte dat ik regelmatig alleen lunchte. Even snel tussendoor. Of juist wat uitgebreider, maar dan maakte ik er een lunchafspraak van. Nut en noodzaak gecombineerd. Op mijn initiatief lunchte het MT iedere week gezamenlijk. Dan konden we daarna de vergadering effectief en doelgericht beginnen. Handig (en leuk) dus zo’n lunch.

Bij Ifunds (daar werk ik nu) gaat het heel anders. Om nagenoeg klokslag 12.00 uur (we hebben veel vroege vogels die dan trek krijgen) komt de eerste collega over de afdeling om te vragen wie er mee gaat lunchen. In het begin sloeg ik over, want 12 uur is voor mij wat vroeg. Maar alleen eten of net het laatste staartje van de lunchgesprekken meekrijgen is niet echt gezellig. Dus nu lunch ik ook rond 12 uur. En het went, want laatst liep ik zelf als eerste over de afdeling om de collega’s mee te vragen naar het bedrijfsrestaurant.

En lollig, twee collega’s gaan nooit mee lunchen. Die hebben hun eigen rituelen. Onder de noemer van lunchwandeling wordt steevast gewandeld naar de lokale snackbar waar – even opletten nu – Nederlandse snacks worden verkocht, door een Chinese eigenaar met rekeningafschriften in het Grieks. Graag zou ik met hen meegaan, maar dan weet ik zeker dat de lunch niet meer licht blijft en deze blog dan dus ook niet.

Tot slot werk ik voor het Directeuren Netwerk Nederland. Daar ben ik tafelvoorzitter voor inspirerende.. jawel.. lunches. Eten en praten met volle mond (ja, dat mag bij mij). Wat een genot. Dit is het voorbeeld dat een lunch zeer functioneel ingezet kan worden. Alle gasten gaan met nieuwe inzichten naar huis en hebben heerlijk gegeten. Met een glaasje wijn erbij en een kopje koffie toe. En hebben hun licht laten schijnen op onderwerpen die hen bezighouden en soms zelfs in de weg zitten. Een inspiratielunch ‘licht’ dus letterlijk en figuurlijk op. Een oplichtende (ook wel: opluchtende) lunch, dat is waar iedereen naar smacht op.. derde kerstdag.

Smakelijk lunchen!